Krew, flaki i super treść - tego tutaj nie będzie!

*tu znajduje się fajny cytat, którego akurat ta książka nie posiada*

Źródło

Tytuł: Po apokalipsie

Autor: Maureen F. McHugh

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 220

Tak dzisiaj święto – zacznę od czegoś innego niż okładka.

Uwielbiam książki o zombi, a nawet nie tylko książki – serialem czy filmem też nie pogardzę.

Jeśli ktoś z Was też jest takim maniakiem zombiaków – to wie czego spodziewać się po dobrej książce o nich. Krew, krew, krew i flaki – duuuużo flaków. No i kiedy poszłam do biblioteki z zamiarem wypożyczenia czegoś o ów trupach natrafiłam na to nieszczęsne „Po apokalipsie”. Wiecie – widzę na okładce jakieś zniszczone miasto w tle, sam tytuł. To myślę sobie: „To będzie dobre”. Zmiłujcie się ludzie nad mą pomyłką! To nie była dobra książka o zombi!

Okładka – nie jest jakaś wyjątkowa, ale zachęciła mnie do przeczytania.

Wywodów na jej temat nie będzie, bo nie ma o czym.

UDERZENIE PIERWSZE: Ta książka to nie jedna historia – a opowiadania. Nieszczególnie lubię takie zbiory opowiadań, ale nie skreśliłam tej książki już na starcie. Znów głupia pomyślałam, że będzie dobrze. Jednak nie było. Każde opowiadanie skupiało się na innej części świata – pokazywali tam jak ludzie żyją po apokalipsie, w różnych miejscach.

Ale czekaj. Apokalipsie?

A i owszem – apokalipsie GRYPY.

GRYPY.

GRYPY.

NIE ZOMBI – JAKIEJŚ GRYPY!

Nie, nie, nie. Przepraszam. Zombi się pojawiły – w pierwszym rozdziale.

W całej Ameryce potworzone są rezerwaty zombi. I one tam sobie chodzą, żyją i w ogóle. Nie zrozumiałam do końca dlaczego – ale niektórych ludzi wywozili to tych rezerwatów. Może jako karmę dla zombi, albo obóz przetrwania :\
Ostatecznie okazało się, że zombi to takie zwierzaczki. Kierują się instynktem.

Inne opowiadanie dzieje się gdzieś w Azji. Pewna firma specjalnie zadłuża pracowników, aby ci byli ich praktycznie niewolnikami.

Źródło

Komuś brakuje wody, innym jedzenia.

FAUL: Książka była wydana tak jakoś okropnie. Kartki były tak cienkie, że nie musiałam brać strony pod słońce, aby słowa prześwitywały – koszmar! Czcionka była znośna, ale nie było zbyt ciekawie. Czułam się jakbym trzymała jakiś zabytek mający trzysta lat. Mógł się zaraz pokruszyć.

OSTATECZNE STARCIE: Książka mimo iż tak narzekam nie była taka okropna. Większość opowiadań mi się nie podobało. Były przydługie, akcja stała w miejscu. Nic nowego. W niektórych rozdziałach pojawiały się na przykład ciekawostki o komputerach, matematyce, fizyce, biologii. Znaczy, nie było tego jakoś koszmarnie dużo, ale napisano to tak, że mózg bolał od czytania.

A od tej fizyki oczy mi krwawiły xD

Z takich opowiadań obyczajówek – bo nie wiem jak nazwać te normalniejsze bez rezerwatów zombie czy komputerów przyszłości – podobało mi się jedno z pierwszych opowiadań. Było o kobiecie, która robiła lalki – podobizny noworodków. Nie mam pojęcia dlaczego! Ludzie to kupowali za sporą sumkę – ona artystka, to powodziło jej się całkiem nieźle. Długo rozmyślała dlaczego ludzie wydają majątek na takie niepotrzebne lalki. Może umarło im dziecko i chcieli coś więcej niż zdjęcie? Figurkę? Dlaczego nie, kto bogatemu zabroni.

Główna bohaterka doszła jednak do wniosku, że skoro nadal kupują te lalki, to ona ma z czego żyć. Niech nadal kupują.

I powiem szczerze. Może najechałam na te zombi na początku – ale to było pierwsze opowiadanie z tej książki i z początku było naprawdę nudne. Jakoś w połowie zaczęło być krwawo xD

Nie powiem wam, co główny bohater wymyślił, ale wiedzcie, że ktoś musiał my mocno przyłożyć. Psychiczny gościu. No, ale było ciekawe :')

Jeśli chodzi o sam styl autora, to szału nie ma. Żadnych barwnych opisów. Nie zżyłam się z ani jednym bohaterem. Nie podobało mi się to.

Źródło

Ale wyobrażacie sobie to? Na całe 220 stron spodobały mi się jako tako ze trzy opowiadania! Reszta to kicz!

Może oceniam to zbyt surowo – bo chciałam krew i flaki – ale i tak się zawiodłam.

Tak więc książka szału nie zrobiła - takie nico.

Więc ocena 4/10 będzie dobrą opcją.

Do następnego :)