Czy pod cudowną oprawą graficzną kryje się ciekawa treść?

(...) Oświadczyłem, że chcę dodać coś jeszcze, po czym pokazałem mu środkowy palec i wyszedłem.

Tytuł: Osobliwy dom pani Peregrine
Autor: Ransom Riggs
Cykl: Pani Peregrine
Tom: 1
Liczba stron: 389
Wydawnictwo: Media Rodzina



Powiem szczerze, że za tę książkę miałam się zabrać już jakiś czas temu, ale to wypadło - tamto. Czas leciał, a książka nadal była przede mną. Ostatecznie, kiedy film był już
prawie na ekranie, to pomyślałam: "O zgrozo! A jeśli teraz będę mogła kupić tylko w okładce filmowej?!" No i w te pędy poleciałam przed komputer, zamówiłam tę prześliczną książkę, którą widzicie po *chwila namysłu* po lewej.
Znaczy, nie chodzi mi teraz o to, że okładka filmowa jest brzydka, o nie! Filmowa okładka jest ciekawa, ładna, kolorowa - a ja chciałam tę mroczną, oryginalną! Ludzie! Twarda oprawa, w środku niesamowite ilustracje, a jak już ogarnę kolejne tomy - to będzie bosko na półce wyglądać! :D

Boże, jaka ja płytka >.<

Kurczowo czepiamy się naszych fantazji, dopóki cena wiary nie okaże się zbyt wysoka.

- Może wyszedł - zauważył, szczerząc zęby - na rozbieraną randkę.

- Jasne, nabijaj się - mruknąłem - On [dziadek] ma większe szanse niż my obaj razem wzięci. Tu aż się roi od chętnych wdów.

Książka opowiada o chłopaku, którego dziadek podobno oszalał. Jako ciekawostkę, mogę powiedzieć, że dziadek chłopaka pochodził z Polski! :) Jednak przez grasujące tam potwory, zamieszkał w sierocińcu mieszczącym się na małej walijskiej wyspie.

Jacob - główny bohater - jest typem samotnika ku gwoli ścisłości powiem, że to nie wilczek ze Zmierzchu. Jako iż dziadek Jacoba miał tyyyle przygód i tyyyle ludzi poznał i tyyyle opowiadał o tym swojemu wnuczkowi - że chłopak stracił zapał do życia no może nie do końca tak było, ale sens ten sam xD. Przyzwyczaił się już do nudnego życia, bez przygód i przyjaciół. Wiedział, że nie dorówna opowieściom dziadka.

No a potem dziadkowi się umarło i cała scena była tylko dla Jacoba.

Przepraszam, coś mnie wewnętrznie zmusiło xD

Jak to na głównego bohatera przystało - Jacob nie jest taki nijaki za jakiego się miał. Jaką ma zdolność, tego już nie powiem. Nie rzucam spojlerami na prawo i lewo, o nie. No chyba, że ktoś mnie zdenerwuje. Pamiętam jak koleżanka powiedziała mi zakończenie Igrzysk Śmierci - no cóż, ona przypadkiem poznała koniec Wiernej pół książki przed końcem, ale cicho xD.

- Poczekaj tutaj.

- Wypchaj się. Bo co ?

- Bo masz prawie dwa metry wzrostu i zielone włosy. Mój dziadek cie nie zna, a zbiera broń.

Jacob jakimś dziwnym trafem znajduje dom pani Peregrine. Wszystko cacy i pięknie dopóki sprawy nie zaczynają się komplikować. Wszyscy mieszkańcy tytułowego sierocińca przekonują Jacoba, aby ten z nimi został - on jednak ma wątpliwości. Tylko czego dotyczą te wątpliwości, czego obawia się chłopak.
Ten moment przywodzi mi na myśl moment z ekranizacji Koraliny autorstwa mojego cudownego Gaimana - recenzja(klik) :) - kiedy druga matka wraz z podwładnymi proponują Koralinie pozostanie z nimi w raju - czego ceną jest przyszycie sobie guzików (zamiast oczu ;)).

Wszyscy podopieczni pani Peregrine utknęli we własnej młodości, całkiem jak Piotruś Pan i jego zaginieni chłopcy.

Jacoba w sumie polubiłam. Może nie oszalałam na jego punkcie, ale szczerze polubiłam. Był raczej ogarnięty, miał wielkie marzenia - dogadalibyśmy się. Zdarzało mu się być złośliwym. Już na początku książki opowiada o tym, że kiedy inni nastolatkowie bawią się, śmieją imprezują - on pracuje. Nie z własnej woli, oczywiście. Jego rodzina jest szefostwem sieci sklepów i zbijają na tym niezłe pieniążki. Jacob w przyszłości ma dołączyć do rodzinnego biznesu, a tradycją jest to, aby pierw popracować jako szary pracownik. Jacob robił już wszystko aby go wylali - jednak kierowniczce ani się śni go wylać - i pewnie wtedy przy okazji stracić swoją posadę. Zaciska zęby, liczy do dziesięciu i stara się nie zwracać na Jacoba uwago - co bywa trudne.

Emma, można powiedzieć iż jest główną bohaterką - jednak pojawia się dopiero po przeczytaniu jednej trzeciej książki. Prawdę mówiąc, większość bohaterów pojawia się dopiero po rozdziale piątym - czyli po ponad stu dwudziestu stronach!  Więc Emmę również polubiłam, ale bez szału. Nie denerwowała mnie jakoś szczególnie bardzo - jednak pani Peregrine bez problemu to nadrabiała!
No nie uwierzycie jak tak kobieta działała mi na nerwy! Była taka... jakby to ująć. Była taka sztywna. Zasady, zasady i jeszcze raz zasady. Kiedy opisywane było jej karcące spojrzenie, to normalnie aż je poczułam! I to jej wstrętne: "Panie Portman". Taka staroświecka, wyszukana. Nie podeszła mi! Jedna cieszę się, że postacie wywarły mnie mnie takie wrażenie. Wolę kiedy szczerze bohatera nienawidzą - niż jest taki nijaki :)

Dziewczyna na moment umilkła, a na jej twarzy dostrzegłem frustrację. Miałem wrażenie, że zastanawia się gdzie ukryć moje zwłoki.

Sama książka - jak już wspomniałam - jest przepięknie wydana, a w środku czekają na nas oryginalne fotografie. Są mroczne, klimatyczne - idealne dla tej książki! Czcionka nie jest ani maciupeńka ani szczególnie duża. Kiedy poleciałam pokazać babci jakie cudo sobie kupiłam, to stwierdziła, że będę to miesiąc czytać, bo takie małe literki. Nie odczułam tego - książkę wręcz pochłonęłam :D Serio, czytałam bardzo szybko i nie mogłam się oderwać!
To chyba wszystko o czym chciałam wspomnieć. Książce daję oczywiście a co mi tam, starzeję się xD 10/10.

No, może jeszcze o czymś chciałam wspomnieć! a było tak pięknie
Ekranizacja! :) Co Wy, chyba nie myśleliście sobie, że darowałabym sobie Burtona xD
Ogólnie czytałam naprawdę wiele opinii na temat filmu. Większość twierdziła, że Burton się skończył. Nie ma już dla niego nadziei - ten film to tragedia. Przypieczętował nim swoją porażkę.
No, ja, oczywiście się z tym nie zgadzam. Raczej nie wiecie, ale film widziałam wcześniej niż książkę więcej grzechów nie pamiętam. Ogólnie zawszę mówię sobie: "Najpierw książka". Ale wszyscy wiemy, jak to wychodzi w praktyce. No więc, siedziałam na tej sali kinowej, ludzie gadali, jedli, kopali w siedzenia i pożal się Boże. Już pamiętam, dlaczego do kina chodzę raz na ruski rok xD
Film prześwietny! Czułam tę magię, emocje - i karcący wzrok pani Peregrine, której rolę odegrała Eva Green.

Nie były to jednak potwory z mackami i gnijącą skórą [...], lecz potwory o ludzkich obliczach, w eleganckich mundurach, maszerujące równym krokiem i tak boleśnie banalnie, że człowiek rozpoznawał w nich monstra dopiero, kiedy było już za późno.

Ja czułam ten burtonowski klimat - szczególnie kiedy na scenę przyszły potwory :D Chudziutkie takie - jak w animacjach Burtona postacie :")
No cóż, tyle na temat. Mi się podobało!

Czytaliście? Oglądaliście?

Dajcie znać w komentarzach! :) Do następnego :)