Bogowie o ludzkiej naturze

Przeprogramowaliśmy rzeczywistość, język to wirus, religia – system operacyjny, a modlitwy to jedynie wkurzający spam.

Tytuł: Amerykańscy bogowie
Autor: Neil Gaiman
Tłumaczenie: Paulina Braiter
Wydawnictwo: Mag
Liczba stron: 448

Każda godzina rani. Ostatnia zabija.

No tak. Gaiman, jak pewnie zdążyliście zauważyć, należy do moich ulubionych autorów. Mogę godzinami gadać o jego książkach, które są tak świetne, tak specyficzne - tak inne. Nie wszyscy polubią jego styl pisania tyko wybrani xD. W jego książkach pojawia się taki specyficzny humor, dziwaczni bohaterowie... podsumowując - nie każdy Gaimana polubi :)

Ludzie wierzą, pomyślał Cień. Tak to już z nimi jest. Wierzą. A potem nie biorą odpowiedzialności za to, w co wierzą. Przywołują kolejne istoty i nie ufają swoim tworom. To ludzie zaludniają ciemność duchami, bogami,elektronami, opowieściami. Ludzie wyobrażają sobie i wierzą i owa wiara, twarda, niezmienna jak skała, ma moc stwórczą.

Co mam powiedzieć o okładce? Omijałam tę książkę szerokim łukiem. Nie patrzyłam na tytuł, autora, opis - nic! To wszystko przez okładkę, skutecznie mnie odstraszała. W pewnym momencie myślałam, że to zbiór mitów, czy coś, bo leżała właśnie koło takich mitologicznych książek. Na całe szczęście kiedyś, jak układałam książki mamy po remoncie - przeżyłam szok! Ale taki wiecie, spory. Poleciałam do mamy z pytaniem czy czytała, jak jej się podobało i jadaczka mi się nie zamykała, przez natłok pytań. Stety niestety - mojej mamie książka się nijak nie podobała, nie lubi twórczości Gaimana - Butrona też nie, a oboje tworzą taki specyficzny klimat, to była malutka dygresja - ale wracając. Byłam załamana, że książka jej się nie podobała i nie mogła mi nic o niej opowiedzieć. Sama miałam się za nią zabrać "kiedyś" bo, rozumiecie chyba, książek dużo - czasu mniej. Ale! Moi drodzy, na mojej drodze stanął zwiastun serialu na podstawie tej książki - który ma powstać jakoś w 2017r. - ta wiadomość świdrowała moje sumienie do chwili, aż po książkę sięgnęłam.

Przeczytałam?

Tak.

Nie.

I co teraz?

Sen jest przereklamowany. Niezdrowy nałóg, którego staram się unikać, kiedy tylko się da[...] swoją drogą, też tak uważam xD (przyp. Autorka)

Ale wracając do wydania! Teraz ta książka wygląda tak pięknie, zrobiono jej takie cudne wydania! A ja mam taką szkaradę w domu. Tak, ta biała obwoluta jeszcze jakoś się prezentuje - ale ten srebrny obrazek centralnie na okładce jest ohydny! Serce mi się kraja jak na to patrzę :\

Trzech ludzi może zachować sekret, pod warunkiem, że dwóch z nich nie żyje.

Przechodząc jednak w końcu do mojej opinii. Muszę przyznać, że książka była świetna. Zaczyna się w więzieniu, gdzie poznajemy głównego bohatera - Cienia.
Kiedy odsiadka Cienia ma już dobiec końca, zostają zaledwie dni - przechodzi go dziwaczna myśl. Nie, nie myśl. Jego podświadomość podpowiada mu, że stanie się coś złego. Z tym dziwacznym przekonaniem kieruje się do biura strażnika, który informuje go, że Laura - żona głównego bohatera - nie żyje. Cień spodziewał się czegoś strasznego. Wszystkiego, tylko nie tego.
Kiedy wraca do domu, poznaje mężczyznę o imieniu Wednesday. Ten opowiada Cieniowi dziwaczne rzeczy, przekazuje mu informacje, których nie powinien znać. Główny bohater wie teraz, że w mieście gdzie mieszkał poprzednio nie czeka na niego kochająca żona, praca ani przyjaciele. Nic go tam nie trzyma. Wyrusza więc z Wednesday'em w podróż po Stanach. Odkrywają tajemnice, zbierają informacje, szukają starych przyjaciół - Bogów.

To pewne, jak to, że woda jest mokra, dni długie, a przyjaciel zawsze w końcu cię zawiedzie.

Cienia pokochałam sercem i duszą, lecę za nim skakać w ogień. Miał takie specyficzne poczucie humoru, był rozważny, wysportowany, odważny - z tego co mówili bohaterowie, nie grzeszył rozumem - ale, kiedy jeśli mogę się tak wyrazić siedziałam w jego głowie i przysłuchiwałam się jego myślom, to mogę powiedzieć, że był mądry. Miał kilka zasad, których się trzymał. Był niesamowity. Nie będę kłamać, nie mam bladego pojęcia jak opisano jego wygląd w książce - dobra, pamiętam tyle, że był wysoki i umięśniony, ale to wszystko. Nie pamiętam, po prostu. Chyba wyrzuciłam te informacje z głowy - bo kiedy myślę Cień, na myśl przychodzi mi Ricky Whittle - który swoją drogą ma zagrać Cienia w serialu. Możecie go znać z roli Lincoln'a z serialu The 100. Ja właśnie tam poznałam tego aktora, kiedy tylko pojawił się na ekranie jako zakapturzone coś, uwierzcie, że już wtedy wiedziałam, iż będzie moim ulubionym bohaterem - i mam nadzieję, że nie zniszczy mi wyobrażenia Cienia, ani mojej opinii o nim samym.

Jeśli pracuje się w zakładzie pogrzebowym, lepiej nie pytać o zdrowie. Ludzie pomyśleliby, że szukamy potencjalnych klientów.

Wednesday był bardzo wymowną postacią. Nie zawsze dawał się lubić. Był kobieciarzem, krętaczem i bywało, że nie rozumiałam jego podejścia do sprawy. Był tajemniczym, pokręconym dziadkiem. Czasem porównywałam go do właśnie takiego dziadunia, który opowiada swoim wnukom historie ze swojego dzieciństwa. Takie wiecie, jak w serialach - opowiadał o tym, co on takiego nie robił jak był młody - a robił przecież wszystko! Ja takiego dziadka znam tylko z seriali, co jednak nie zmienia faktu, że właśnie takiego Wednesday czasem mi przypominał. Zmęczonego życiem, czasem smutnego dziadka. Polubiłam go właśnie za co niektóre opowieści. Mówił o przekrętach, o wyłudzaniu pieniędzy - jego opowieści były bardzo wciągające - jednak nie myślcie, że Wednesday był taki niewinny. To wstrętny krętacz, złodziej i... no dowiecie się w książce. Bywał obleśny, tajemniczy i niekiedy żądny krwi. Dziwaczny dziadunio - ale nie był taki zły.

Zawsze powtarzam, że miasto nie jest miastem, jeśli nie ma w nim księgarni. Może nazywać się miastem, ale bez księgarni nikogo nie nabierze.

Książkę czytałam bardzo długo. Pewnie ze dwa, jak nie trzy, tygodnie. Nie dlatego, że mi się nie podobała - bo była świetna! Jednak Gaiman tworzył tam takie spiski, takie zawirowania - że w niektórych momentach odkładałam książkę w połowie zdania, aby zastanowić się nad znaczeniem wypowiedzianych przez kogoś słów. Potem czytałam te zdania jeszcze ze trzy razy, żeby się nie pogubić! Według mnie właśnie pod tym względem Gaiman trochę przedobrzył. Więc pamiętajcie - wiele, wiele, na prawdę wiele tajemnic i zawirowań.

Nie ma czegoś takiego jak koniec. Nigdy.

Przez kolejne strony tekstu przewijali się najróżniejsi bohaterowie - każdy inny, o skomplikowanym imieniu i zawiłej przeszłości. Podobało mi się to, ponieważ uwielbiam aż się gubić pośród tych wszystkich postaci. Nie każda była ważna, ale zawsze miały jakiś swój udział.
Poznałam wielu bogów z różnych mitologii - przez co też nieraz traciłam orientacje. Raz jesteśmy przy bóstwie nordyckim, potem skaczemy gdzieś indziej... każdy zna każdego. Żyją razem, pod tym samym niebem, a jednak jeszcze się nie pozabijali choćby chcieli. Pojawili się też nowi bogowie, ale ich musicie poznać sami.

W oszukanej grze (...) najłatwiej wygrać.

Gaiman po mistrzowsku połączył te światy, uformował przebieg zdarzeń. Co kilka rozdziałów dostawaliśmy taki bonusowy rozdział, opowieść - cokolwiek to było - było zazwyczaj ciekawe. Przenosiliśmy się wtedy w przeszłość i poznawaliśmy co niektóre mity o poszczególnych Bogach. Większość mi się podobało - ale przez, chyba, jakieś dwa musiałam się długo męczyć - zanim przeczytałam.

Jeśli będziesz się nudzić to przyjdź do mnie. U mnie tak bardzo się wynudzisz, że powrót do domu okaże się ulgą.

Ostateczna opinia? Gaiman nie jest dla wszystkich - jednak mi się bardzo podobają jego książki.
Ocena 9/10 - musiałam odjąć jeden punkt za ilość zawirować, bo aż się gubiłam :')
Czytaliście? Co sądzicie?
Czekacie na serial? Swoją drogą - macie tu zwiastun(klik) :))

Pozdrawiam! :)) W sumie, tak to teraz czytam i za dużo to książce nie powiedziałam XD

-Myślę, że nasze małżeństwo ma kilka aspektów, nad którymi musimy popracować.

-Złotko - rzekł - ty nie żyjesz.


No i zapraszam na konkurs, w którym możecie zgarnąć "Złego jednorożca" - a wygrywają dwie osoby! :) Klikajcie albo tu albo w link na pasku po prawej :D