Heaven. Miasto elfów

Źródło

"Tam (...) gdzie czekało życie, szalone, nieokiełznane, pełne tej magii, którą jest zwykła rzeczywistość."

Heaven. Miasto elfów

Autor: Christoph Marzi
Tłumaczenie: Ewa Spirydowicz
Wydawnictwo: Muza
Liczba stron: 331

Okładka.
Oszalałam na punkcie tej okładki. Tutaj tego nie widać, ale na tej bramie są zaznaczone srebrne detale i odbija się od nich słońce.

Jak na dumną srokę okładkową przystało, 

musiałam zdobyć takie 'świecące' cacuszko.

Dam wam tu fragment książki:

„–  Ktoś mnie ściga – odparła. – Tu, na dachu.

– Ktoś?

– Dwaj mężczyźni.

– Czego od ciebie chcieli?

– Wyjęli mi serce. Tak mi się przynajmniej zdaje. – Jej oczy wydawały się tak ciemne, że nagle nie widział ich wyraźnie.

– Jak to?

– Normalnie. – Położyła sobie rękę na piersi. – Nie czuję bicia serca. – Starała się nie płakać, nerwowo bawiła się suwakiem kurtki. – Wyciął je. – Przełknęła ślinę.

– Tylko że nie ma żadnych ran. Już… Już sprawdziłam.

David przyglądał się jej w milczeniu.

– Zobacz! – Nagle chwyciła go za rękę, rozpięła kurtkę i położyła jego dłoń na swojej piersi.

David pokręcił głową. Jezu, w życiu nie przeżył czegoś równie niesamowitego!

– Nie można żyć bez serca – stwierdził i starał się nie myśleć, że przecież nie czuł tętna. Trzymał dłoń na jej piersi; przez cienki materiał bluzki musiałby coś wyczuć. Ale jednak… nie, to niemożliwe.

– Nie można żyć bez serca – powtórzył.

– A co dopiero biegać i uciekać.

– Wiem – odparła załamana”.

Ale o co tak na prawdę chodzi?
Pierwszego poznajemy Davida. Chłopak uciekł z domu, mieszka i pracuje w antykwariacie. W wolnych chwilach skacze po londyńskich dachach. 

Pff, normalka.

Pewnego dnia, panna Trodwood, właścicielka antykwariatu, daje chłopakowi książkę, aby ten zaniósł ją klientowi.

Ale przecież dlaczego być normalnym człowiekiem? 

David chodził po dachach. 

W swoich zniszczonych, czerwonych trampkach.

jeden zły ruch i będziemy go zdrapywać z chodnika

Kiedy jest już bardzo blisko celu, dosłownie dwa domy od osoby, która kupiła książkę, spotyka - na dachu! - dziewczynę. Jest strasznie blada, a na domiar złego ma całą zakrwawioną koszulkę.

Nasz wspaniały bohater David zaczyna z nią dyskutować. 

Tak! Właśnie spotkał Heaven! Gdzie fajerwerki?

Okazuje się, że z Heaven jest niezła wariatka. Twierdzi, że nie ma serca!

David, jak na każdego filmowego bohatera przystało, proponuje dziewczynie, że odprowadzi ją do domu. Ostatecznie jednak zmierzają do szpitala. Po kilku zbiegach okoliczności, Heaven nocuje w antykwariacie. Tak zaczyna się nasza fantastyczna przygoda.

"-Chodzi o książkę- zaczął David.

-A dokładniej o zaginioną książkę- uściśliła Heaven. (...)

Te są najlepsze- zauważył- o ile uda się je odnaleźć."

Nieszczególnie wkręciłam się w historię. Autor ma taki styl pisania, że nie wiedziałam jak to przeczytać. Niby coś się dzieje, różne zdarzenia, zwroty akcji, nieznana przeszłość. Miałam jednak ciągle wrażenie jakbym stała w miejscu. Nawet ostatnie trzydzieści stron dziwnie mi się dłużyły. 

Było niewielu bohaterów, z żadnym się szczególnie nie zżyłam. Mimo iż zazwyczaj imiona bohaterów - a dokładniej zapamiętanie ich - jest dla mnie czarną magią, to uwielbiam kiedy jest dużo postaci w książce.

David często rozmyślał o tym, co zrobiłby filmowy bohater. Główna postać filmu akcji. Bardzo mi się to podobało. W chwilach, kiedy każdy człowiek machnąłby ręką i dał sobie spokój, David szukał innego rozwiązania, przecież w filmach zawsze jest inne wyjście. Przeszłość chłopaka jest dość mocno związana z filmami i telewizją, więc bardzo lubiłam jego rozmyślania.

Było też dużo nawiązań do muzyki. W sumie, nie wiem co o tym myśleć. Bohaterowie wspominali o piosenkach, które kojarzą im się z sytuacją, w której akurat się znaleźli.

Dobiło mnie na przykład to, że jeden tytuł rozdziału nie został przetłumaczony na język polski. Nie mam problemów z angielskim, naprawdę - po prostu, było to takie... dziwne.

Może specjalnie? Może to tekst jakiejś piosenki wspomnianej przez bohaterów - nie wiem.

Jeśli chodzi o rozmowy były dość drętwe, nieciekawe.

"A jednak kiedyś nadejdzie ten dzień, gdy jedno z was będzie musiało odejść. I wtedy drugiemu pęknie serce i uzna, że lepiej było nigdy nie kochać."

Mimo wszystko, książka nie była tak zła. Autor miał ciekawy pomysł, tylko nie do końca go wykorzystał.

Daję tej książce 6,5/10

Była dobra, jednak czegoś jej brakuje.

Moje zamiłowanie do okładek trochę mnie zawiodło, ale cóż.

Serdecznie zapraszam na boga Tusi (klik)! Wypowiedziałyśmy się o książce "Dwór cierny i róż" :D
Kto podbił nasze serce? 

Złotowłosy Tamlin? 

Mroczny Rhysand? 

Czy może niepozorny Lucien?

Przekonajcie się sami! :D

Pozdrawiam!