"To nie takie proste, jak może się wydawać..."

Mam na imię Ivan. 

Jestem gorylem.

To nie takie proste, 

jak może się wydawać...

Tytuł: Jedyny i Niepowtarzalny Ivan
Autor: Katherine Applegate
Tłumaczenie: Magdalena Zielińska
Wydawnictwo: CzyTam
Liczba stron: 320

Na początku, okładka do mnie nie przemawiała, Szczerze mówiąc, kiedy widziałam ją w internecie, myślałam, że będzie ona miała takie żywe kolory. Takie... rzucające się w oczy! A tu niespodzianka :) Książka okazała się matowa. W sumie, po przeczytaniu, mogę stwierdzić, że ta delikatność ów książki dodaje jej niesamowitego uroku. No i kolejna niespodzianka - grzbiet! Drodzy moi ludzie, spodziewałam się, że będzie taka zielona, ponura - jak reszta okładki. Okazało się, że ma taki słodki cytrynowy tak się chyba nazywa ten kolor odcień. Zakochałam się w tym grzbiecie! I jeszcze tam na górze grzbietu, pod nazwiskiem autorki, jest takie jakby obramowany portret Ivana. Cudowne! :)

Romansowanie to ciężka praca. (…) Ale fajnie jest próbować.

Jeśli chodzi o fabułę, to od razu powiem, że książka inspirowana była prawdziwą historią.
Głównym bohaterem jest oczywiście tytułowy Ivan. Jest gorylem, i mieszka w Big Top Centrum Handlowym z Automatami do Gry przy 8. Zjeździe z Autostrady. W tym cyrku dają pokazy trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku, o drugiej, czwartej i siódmej.

Srebnogrzbiety Mocarz, Ivan, kiedy był bardzo mały został zabrany z dżungli. Wtedy ostatni raz widział rodziców i siostrę - Berkę. Następnie przez długi czas mieszkał wśród ludzi, w domu Macka i jego żony. Jadł przy stole, spał w łóżku - zachowywał się jak człowiek. Oczywiste jest więc to, że teraz, kiedy mieszka w cyrku, często nachodzą go myśli dotyczące jego prawdziwej natury. Przecież był człowiekiem - dlaczego teraz miałby zostać tylko cyrkową małpą?
Ten wątek bardzo skojarzył mi się z poczuciem tożsamości narodowej (poczucie przynależności do danego narodu - znajomość jego kultury, religii, języka) - oczywiście, nie można brać tego dosłownie, ale naród to jakaś grupa, zrzeszająca osoby o tych samych korzeniach (głównie). Teraz wyobraźcie sobie taką sytuację.
Jako taki mały szkrab, wraz z rodzicami, zmuszeni byliście opuścić granice naszego kraju - wyemigrowaliście na przykład do Anglii. Uczycie się w szkole języka angielskiego oraz tamtejszej historii i ich kultury - a w domu poznajecie język polski i polskie tradycje. W końcu zaczęlibyście się zastanawiać się, który naród jest waszym. Ivan właśnie zastanawia się nad tym - jest małpą czy człowiekiem? Jak ty zastanawiałbyś się - Polak czy Anglik?

No, takie moje skojarzenie :') Mam nadzieję, że wytłumaczyłam to czytelnie :)

Mam gościa! (...) - Cześć, żuczku - mówię. (...) Ten żuk to bardzo ładny robak.(...)

Sam Ivan nazywał siebie artystą - ale na pewno nie marzycielem. Rysował tylko to, co miał dookoła siebie. Owady, owoce, skórki od bananów. Jego obrazki sprzedawane były w sklepiku z pamiątkami.
Miał przyjaciół - słonicę Stellę i bezpańskiego psa Boba. Dobrze znał cyrk, dzieciaki, które machały do niego zza szyby rzucały głupie uśmiechy - kiedy nagle, pojawiło się nowe zwierzę. Mała Ruby, słonica. To właśnie dla niej Ivan postanowił zawalczyć o lepsze warunki. O lepsze życie.

Wspomnienia są bezcenne. Pomagają określić, kim jesteśmy.

Nie mam najmniejszego zamiaru streścić wam całej książki - bo to nie miałoby sensu. Powiem więc o uczuciach, jakie towarzyszyły mi podczas czytania książki. Inaczej, ja nie przeczytałam tej książki - pochłonęłam w całości podczas jednego wieczoru! Na prawdę, musicie wiedzieć, że książka mimo iż ma trzysta stron - to ma tak duże litery i czasem na stronie były trzy zdania - że gdyby napisać to tak, jak każdą inną książkę, byłaby o połową cieńsza. Co jednak nie zmienia faktu, że przyjemnie czytało mi się te ogromniaste litery - tworzyły taki przyjemny, rodzinny klimat. Nie mogę zapomnieć o obrazkach, które towarzyszyły nam podczas książki :) Czasem dzieła Ivana, czasem rzeczy o których po prostu mowa w tekście.
Niestety, książka zostawiła taki niedosyt - pewnie właśnie przez tą małą ilość tekstu.
Przeszło mi przez myśl, że wszyscy zachwalają "Małego Księcia" - bo taki cudowny, drugie dno - nie tylko dla dzieci. Mnie osobiście nie porwała ta książka, nie doszukałam się w niej tego piękna, które podobno w niej drzemie. Więc z czystym sumieniem, mogę stwierdzić, że "Jedyny i Niepowtarzalny Ivan" pobił na łopatki "Małego Księcia". Ivan przemówił do mnie bardziej, bo mówił co myślał. Nie bawił się w gierki, nie kłamał - tylko prawda. Przedstawił świat taki jakim jest, zmieszał go z błotem. A później pomyślał o czymś dobrym, czymś co podratowało honor naszego społeczeństwa. Ludzie byli tam źli, mili, wredni, smutni i zdeterminowani. Byli nieidealni. Byli ludźmi.

Ludzie. Szczury mają większe serca. Karaluchy mają życzliwsze dusze.

Dlatego, choć wiem, że w dużej mierze był to wymysł autorki, podejście Ivana do życia i świata mnie zafascynowało. Polecam i starszym i młodszym. Książce daję 9/10.
Czytaliście? Polecacie? Zostawcie komentarze! Do następnego :)

Za książkę pięknie dziękuję Wydawnictwu CzyTam :)